Waarom we nú moeten durven bouwen aan “een straatje erbij”
De woningnood vraagt niet alleen om grote uitbreidingsplannen, maar juist ook om kleine, slimme oplossingen. Aan de rand van dorpen ligt veel onbenutte ruimte waar met modulair en biobased bouwen snel betaalbare woningen kunnen verrijzen... precies voor de doelgroepen die nú tussen wal en schip vallen.
Met de groei van het aantal alleenwonenden, vooral onder 70-plussers, verandert het woonlandschap ingrijpend. Dat vraagt om lef van gemeenten en overheid: gas geven op de kleine uitbreidingen die lokaal echt verschil maken.

Veranderend landschap van woonbehoeften

De bevolkingsontwikkeling laat een duidelijke trend zien: de groei van het aantal alleenwonenden. In 2025 telt Nederland 3,3 miljoen eenpersoonshuishoudens – goed voor 39% van alle huishoudens. In 2045 loopt dat op tot 3,8 miljoen, oftewel 42%. Die groei komt vrijwel volledig door 70-plussers, die vaker zelfstandig willen (of moeten) blijven wonen.

Onder jongvolwassenen (20-35 jaar) neemt het aantal alleenwonenden juist af met zo’n 65.000. Daarmee verandert ook de aard van de woningvraag: er is meer behoefte aan kleinere, betaalbare en levensloopbestendige woningen, vaak met ruimte voor (mantel)zorg en gemeenschappelijkheid.

Nieuwe vormen van wonen vragen om nieuwe plekken

De traditionele uitbreidingswijken sluiten niet altijd aan op die veranderende vraag. Juist compacte woonvormen aan de rand van dorpen – met korte lijnen naar voorzieningen en zorg – kunnen bijdragen aan een meer evenwichtige woningvoorraad. Denk aan een straatje of wijkje erbij, gerealiseerd met industrieel gebouwde modules van biobased materialen.

Deze manier van bouwen biedt snelheid, betaalbaarheid én duurzaamheid:

• Snel: modules kunnen grotendeels in de fabriek worden geproduceerd, waardoor de bouwtijd ter plekke drastisch korter is.

• Betaalbaar: lagere bouw- en transportkosten maken betaalbare woningen haalbaarder, zeker in kleine aantallen.

• Duurzaam: hout en andere biobased materialen dragen bij aan een lagere CO₂-footprint en een gezonder binnenklimaat.
  
  

Een straatje erbij: bescheiden, maar betekenisvol

Een ‘straatje erbij’ is geen wondermiddel, maar kan lokaal een groot verschil maken. Door landbouwgrond aan de rand van dorpen om te zetten naar woonbestemming, kunnen gemeenten op relatief eenvoudige wijze inspelen op hun eigen woningbehoefte.
Het is vaak kosteneffectiever dan grootschalige verstedelijking en biedt ruimte voor maatwerk: starterswoningen, nultredenwoningen of kleine woonhofjes voor ouderen.

Tegelijk roept deze aanpak vragen op over landschapsverlies, mobiliteit en infrastructuur. Daarom is de keuze voor “een straatje erbij” altijd een politieke en maatschappelijke afweging. Maar een afweging die we niet te lang meer kunnen uitstellen.

Tijd voor bestuurlijke durf

De woningbouwopgave vraagt niet alleen om grote plannen, maar ook om slim stapelen van kleine oplossingen. Een straatje erbij is er daar één van: snel uitvoerbaar, lokaal gedragen en toekomstgericht – mits gemeenten en provincies de ruimte bieden in beleid en bestemmingsplan.

De oproep is duidelijk:

1. Geef als overheid gas op de kleine uitbreidingen.
2. Stimuleer industrieel en biobased bouwen.
3. En maak van “een straatje erbij” geen uitzondering, maar een vanzelfsprekend onderdeel van de woonagenda.

Zo bouwen we niet alleen sneller, maar ook slimmer – met oog voor de mens, het landschap én de toekomst.
Wil je met ons brainstormen over dit thema in jouw omgeving? Om het lekker concreet te maken, neem vandaag contact met ons op.

Bel me terug